Namaszczenie chorych

Choroba i cierpienie zawsze należały do najpoważniejszych problemów, poddających próbie życie ludzkie. Człowiek doświadcza w chorobie swojej niemocy, ograniczeń i skończoności. Każda choroba może łączyć się z przewidywaniem śmierci. Choroba może prowadzić do niepokoju, do zamknięcia się w sobie, czasem nawet do rozpaczy i buntu przeciw Bogu, ale może także być drogą do większej dojrzałości, może pomóc lepiej rozeznać w swoim życiu to, co nieistotne, aby zwrócić się ku temu, co istotne. Bardzo często choroba pobudza do szukania Boga i powrotu do Niego.

Kościół wierzy i wyznaje, że wśród siedmiu sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą – namaszczenie chorych:

Namaszczenie chorych „nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości”

Jeśli chory, który został namaszczony, odzyskał zdrowie, w przypadku nowej ciężkiej choroby może ponownie przyjąć ten sakrament. W ciągu tej samej choroby namaszczenie chorych może być udzielone powtórnie, jeśli choroba się pogłębia. Jest rzeczą stosowną przyjąć sakrament namaszczenia chorych przed trudną operacją. Odnosi się to także do osób starszych, u których pogłębia się słabość.

Szczególny dar Ducha Świętego. Pierwszą łaską sakramentu namaszczenia chorych jest łaska umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwem starości. Ta łaska jest darem Ducha Świętego, który odnawia ufność i wiarę w Boga oraz umacnia przeciw pokusom złego ducha, przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią. Wsparcie Pana przez moc Jego Ducha ma prowadzić chorego do uzdrowienia duszy, a także do uzdrowienia ciała, jeśli taka jest wola Boża. ponadto, „jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,15).

Zjednoczenie z męką Chrystusa. Przez łaskę tego sakramentu chory otrzymuje siłę i dar głębszego zjednoczenia z męką Chrystusa. Jest on w pewien sposób konsekrowany, by przynosić owoc przez upodobnienie do odkupieńczej śmierci Zbawiciela. Cierpienie – następstwo grzechu pierworodnego – otrzymuje nowe znaczenie: staje się uczestnictwem w zbawczym dziele Jezusa.

• Sakrament ten nie jest ostatnim namaszczeniem, ale jest także umocnieniem w chorobie i cierpieniu.

• Bliscy każdego chorego a szczególnie tego, któremu grozi niebezpieczeństwo śmierci powinni zatroszczyć się o to, aby przyjął ten sakrament. Jest to wyraz miłości wobec niego a także wyraz wiary w życie wieczne i odpowiedzialne postępowanie wobec Bliskiej nam osoby.
• Do przyjęcia namaszczenia chorych upoważniają dwie okoliczności - choroba i starość. Odnośnie do choroby, nie wymaga się pewności ciężkiej choroby, wystarczy jedynie prawdopodobieństwo takiego stanu. W razie wątpliwości warto zasięgnąć rady lekarza opiekującego się chorym. Sytuacją usprawiedliwiającą przyjęcie tego sakramentu jest bliskość operacji chirurgicznej, która najczęściej jest spowodowana chorobą, wiążącą się z niebezpieczeństwem utraty życia.
• Sakramentu chorych można udzielać również dzieciom, które cechuje używanie rozumu (por. kan. 1004 §1 KPK), a więc mają co najmniej 7 lat. Znaczy to m.in., że można im udzielić tego sakramentu jeszcze przed przystąpieniem do I Komunii Świętej.
• Kolejnym motywem pozwalającym na przyjęcie sakramentu chorych jest podeszły wiek. Osobom w podeszłym wieku można udzielić sakramentu chorych nawet wtedy, gdy dobrze się czują, tzn. nie są poważnie chore. Uznaje się, że sama starość niesie z sobą niebezpieczeństwo śmierci.
•  Co do częstotliwości przyjmowania tego sakramentu nie można podać konkretnej liczby, mimo to warto zwrócić uwagę na określone okoliczności. Namaszczenie chorych można przyjmować wielokrotnie, wszystko zależy od stanu zdrowia czy częstotliwości zachorowań danej osoby.
• Co trzeba przygotować?
  W domu chorego należy przygotować: biały obrus, świecę, krzyż, wodę święconą i watę. W obrzędzie powinni uczestniczyć wszyscy domownicy.
• „Przez święte chorych namaszczenie i modlitwę kapłanów cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu” (KKK 1499)